بوف کور

    در زندگی زخمهایی هست

 که مثل خوره آهسته روح را  در انزوا

می خورد

و میتراشد.

    این دردها را نمیشود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این

دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند

و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان

سعی می کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند .

عشق مثل یه ساندویچ میمونه

که دو نفر از دو طرف شروع به خوردن میکنند

 وقتی به هم میرسند که دیگه تموم شده! 

نوشته ی یاس

به جای دسته گلی که فردا در قبرم نثار می کنی امروز با شاخه گلی کوچک یادم کن. به جای سیله اشکی که فردا برمزارم میریزی امروز با تبسمی شادم کن به جای اون متن های تسلیت که فردا برام می نویسی امروز با یک پیغام کوچک خوشحالم کن من امروز به تو نیازم دارم نه فردا

؟

غریبه توی غربت

                         نگی چی شد محبت

بگی می گند 

                       دیوونس 

حرفاش چه بچه گونس

ساده دل

در این وقت بی وقتی           به تو فکر می کنم

خواستنت اشتباه بود   و داشتنت ....

(اشتباه میکنم؟)؟

خواهش من از سر دل بود                ای....ساده دل!!!

برای تنها همدم تنهاییم

در کنارم

 نشستَنَت را دوست دارم

با تــــو از

 عشق گفتَنَت را دوست دارم

در کنار بغضِ تنهاییت

 لحظه رسیدنت را دوست دارم

با تو بودن را دوست دارم

 لحظه سُرودنت را دوست دارم

درکنارعشق و رسوایی

خشم و کین و حسادتت را دوست دارم

در شروع از تو گفــتن ها

گفته های نه گفــــته ات را دوست دارم

همچو موج آبی دریا

  رقص موج و ترانه ات را دوست دارم

با تو بودن را دوست دارم

 لحظه سُرودنت را دوست دارم

در کنار جویبار عشق

 همچو گل شکُفتنت را دوست دارم

با تو از عاشقانه ها گفتن

چون شراب نـاب بودنت را دوست دارم

درکنار تو به سر بردن

 حس خوب شهامتت را دوست دارم

با تو بودن را دوست دارم

 لحظه سُرودنت را دوست دارم

چه کنم؟

می دانم که

همه ی حر فهایم تکراریست
مثل کوبیدن بر دری بسته
بی امید باز شدن

اما چه کنم؟
دوباره رنگ نگاهم پریده است
دو باره صدایم نفس نفس می زند

کسی از کوچه دلم نمی گذرد
کسی جوانیم را با خود می برد
چیزی در قلبم فرو می ریزد
چیزی در من تمام می شود

مثل کودکی هایم که مرده اند

و من دوباره
تنها مسافر این جاده بی عبور خواهم شد
بی حضور خورشید
بی نور ماه
و در تمام راه
باد در گوشم
آواز خواهد خواند
و من با خود
گل های یادگاری
خواهم برد
و آرزو می کنم
که رد پایم
به این زودی پاک نشود

و سر انجام
خواهم رسید
به آن دو راهی همیشگی
زندگی کردن
یا زندگی را تحمل کردن؟؟؟
 

چشمهای آشنا و پر آزار

این همه حسود بودم و نمی دانستم

به نسیمی که ا زکنارت

موذیانه میگذرد

به چشمهای آشنا و پر آزار

که بی حیا نگاهت میکنند

به آفتابی که فقط تلاش گرم کردن تو را دارد

 حسادت میکنم

من آنقدر عاشقم 

 که به طبیعت بد بینم

طبیعت پر از نفسهای آدمی ست

که مرا وا می دارد حسادت کنم

به تنهایی ام

به جهان

به خاطره ای دور  از تو.

کوچه

بی تو مهتاب شبی

باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم

خیره به دنباله تو گشتم

شوق دیداره تو لبریز شد

از جام وجودم

هستم آن عاشق دیوانه که بودم..

خفقان

مشت می کوبم بر در  
                             پنجه می سایم بر پنجر ه ها

                                                                  من دچار خفقانم ،خفقان
             من به تنگ آمده ام ، از همه چیز
                                                                   بگذارید هواری بزنم
                                   آی
 
 با شما هستم
             این درها را باز کنید
                                                                   من به دنبال فضایی می گردم
لب بامی
سر کوهی
دل صحرایی
                که در آنجا نفسی تازه کنم
آه
 
                می خواهم فریاد بلندی بکشم
                 که صدایم به شما هم برسد
                                                                   من هوارم را سر خواهم داد
                                                                   چاره درد مرا باید این داد کند
  از شما خفته ی چندچه کسی می آید با من فریاد کند

  (مشیری)

(  در زندگی زخمهایی هست که مثله خوره آهسته روح را در انزوا می خورد

و می تراشد پس فریاد نیز درد مرا دوا نخواهد کرد)

گفتم پشیمون، گفتی که هرگز...

 
از پشت شیشه، تصویر این شهر، دلگیره همیشه

شهر غریب، دلهای غمگین، هوای بی تو، هوای سنگین

خونه ی بی تو، مثل یه زندون، حیف من و تو، حیف عشقمون

خونه ی بی تـــــــو مثل یه زندون حیف من و تو حیف عشقمون

حیف تو بود، حیف تو بود، ای گل من

عشق اگه بود، عشق تو بود، ای گل من

حیف تو بود، حیف تو بود، ای قلب من

...آخر جاده عاشقی تنها شدم

گفتی خداحافظ .. گفتم خداحافظ

گفتم پشیمون، گفتی که هرگز

نفس بریده، دستای لرزون

اشک توی چشمام، حیف نگفتم بمون

غم یه عــاشـــق .. غم کمی نیست، چه فایده از اشـــک وقتی، وقتی کسی نیست

درد یه عاشق، درد کمی نیست، چه فایده از اشک، وقتی، وقتی کسی نیست

حیف تو بود، حیف تو بود، ای گل من، عشق اگه بود، عشق تو بود ای گل من

حیف تو بود، حیف تو بود، بر باد بری، مثل یه قصه ی کهنه شده از یاد بری

گفتی خداحافظ .. گفتم خداحافظ

 

تا نفس کشیدی انگار نفسم برید تو سینه...

                 

                                   من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و گرم

                                   واسه عشق بازی موجا قامتم یه بستر نرم

                                    یه عزیز دردونه بودم پیش چشم خیس موجا

                                   یه نگین سبز خالص روی انگشتر دریا

                                    تا که یک روز تو رسیدی پا گذاشتی توی  قلبم

                                    غصه های عاشقی رو تو ووجودم جا گذاشتی

                                    زیر رگبار نگاهت دلم انگار زیر و رو شد

                                     واسه داشتن عشقت همه جونم آرزو شد

                                     تا نفس کشیدی انگار نفسم برید تو سینه

                                      ابر و باد دریا وگفتند حس عا شقی همینه

                                       اومدی تو سرنوشتم بی بهونه پا گذاشتی

                                       اما تا قایقی اومد از منو دلم گذشتی

                                        رفتی با قایق عشقت سوی روشنی فردا

                                       منو دل اما نشستیم چشم به راهت لب دریا

                                       حالا رو خاک ووجودم نه گلی هست نه درختی

                                        لحظه های بی تو بودن میگذرند اما به سختی

                                        دل تنها وغریبم داره این گوشه میپوسه

                                        اما وقت مردن باز سراغتو می گیره

                                        میرسه روزی که قعر دریا میشه جونم

                                        اما تو دریای عشقت باز یه گوشه ای می مونم  

دل من عاشق شده طفلی گناهی نداره...

دل من عاشق شده طفلی گناهی نداره، 

چشای مست تو هی سر به سر من میذاره،

من نگفتم که دلم چقدر هواخواه تو ِ ، 

 عاشق چشما و اون قلب گنهکار تو ِ ،

من نگفتم ولی با چشام که فریاد می‌زدم، 

با نگاه عاشقم اسمتو هی داد می‌زدم،

حالا یاد خنده‌هات به قلب من سنگ می‌زنه، 

صورت خنده‌هامو با غصه‌هات رنگ می‌زنه،

حالا چشم تو دیگه دنبال چشمای دیگست، 

دستایی رو دوست دارم که توی دستای دیگست

من به یاد عطر بارون زده ی گلای پونه میکشیدم پای خستمو تو جاده...

صدای خش خش برگای خزونی توی گوشم ناله میکرد آسمون بغضشو تو پرده ی ابرای سیاهش پاره میکرد رعد و برق نگاه شهرو با صداش خواب زده میکرد زمین از این همه سنگینی باد به روی شونش گله میکرد                                        همچنان پای پیاده فارغ از صدای خشم آسمونی                                        بی خیال از ناله ها و گله های برگای زرد خزونی                                         جاده های بی کسی رو گم میکردم آروم آروم                                        تن غربت رو میشستم زیر قطره های بارون من به یاد عطر بارون زده ی گلای پونه  میکشیدم پای خستمو تو جاده به هوای بوی خونه وقتی که صدای خونه منو تا آخر جاده می کشونه این سراب پشت جاده که چشامو می پوشونه...